Kris en Ecuador

Cotopaxi

Hey,

Ik heb daarnet in de standaard gelezen dat het weer in België niet schitterend is, maar best meevalt naar jullie normen. Ook hebben ze weeral eens een busbestuurder naar een ander leven geklopt. Tegenwoordig is het dus veiliger een geldtransportwagen te besturen dan een schoolbus van de lijn. Wat houd je nog tegen naar Ecuador te komen???

En der is weer heel wat te vertellen op deze blog. Vorige week heb ik een weekje met Katie door Ecuador getrokken. Eerst hebben we nogmaals VilcaBamba aangedaan. Ooit ga ik daar gaan rentenieren, ik zweer het ;). Daarna zijn we noordwaards getrokken naar het eerste basiskamp van de vulkaan CotoPaxi en lago Quilotoa.

Uit logische overwegingen zijn we niet naar de top van de cotopaxi gegaan, maar een 4800 meter kan toch ook al tellen. Voor iemand die al zijn hele leven op 60 meter woont is dat meer dan hoog genoeg. En koud genoeg ook! En ik heb over sneeuw gewandeld! Joepie!!!
Eerlijkerwijs moet ik der wel bijvertellen dat we tot op 3800 meter gegaan zijn met een landcruiser jeep. Maar de laatste 1000 meter hoogsteverschil zijn de zwaartste. Het was echt iets van een 3 stappen zetten en dan een minuutje uitblazen ;). Maar ik heb de afstand overbrugt in iets meer dan een uur, wat me meteen de felicitaties van onze chauffeur opleverde.

De dag erna zijn we dieper het bergplatteland ingetrokken naar het lago Quilotoa. Een afgelegen kratermeer met kristalhelder blauw water. Afhankelijk van het zonlicht veranderd de kleur plaatselijk naar lichtgroenig. Persoonlijk gezien een van de mooiste uitzichten die ik hier al gezien heb. En Kathie deelt deze mening, dus vermoedelijk is het meer een van de mooiste dingen die de Ecuatoriaanse Andes te bieden heeft. Of we moeten nog meer ontdekken natuurlijk hé. Het nadeel van het andelsplatteland in te duiken is dat der altijd wel een of andere bergboerin op de bus zit die dat duidelijk niet gewoon is. Na een vijftal mimuten kronkelen in de bergen vraagt dat type dan luidkeels om een plastic zakje alvorens hare kop uit de ruit te steken. Als je net van plan bent in het volgende dorp te gaan lunchen is dat niet meteen plezant, maar dat moet je der nu eenmaal bijnemen hé ;).

Het weekend van deze week heb ik doorgebracht op de boerderij van Enrique, een neef van papa Miguel. Samen met maria helena ben ik der 7 keer op uitgetrokken om de koeien te gaan zoeken die vrij rondgrazen op het terittorium van Enrique. Pas de zevende keer hebben we ze effectief ontdekt. De zesde keer hebben we de vlucht moeten nemen nadat we beiden in aanvaring kwamen met een groot wit insect dat veneinig hard steekt. Meteen leverde me dat een "estas salada, hermano" van Maria Helena op. Nu mogen de koeien hard te vinden zijn, van hun melk weet Enrique een overheerlijke verse kaas te produceren. Om van zijn roomijs nog maar te zwijgen.

Deze week in Guayaquil breng ik door met de afscheidsfeestjes en een feestje voor de verjaardag van Silje. In Juli ga ik naar Costa Rica om de Jan te gaan bezoeken.

Groetjes en een dikke knuffel aan iedereen,

Kris

posted by kris @ 10:16 a.m.