Nieuwe avonturen
Okay,
Ik geef het toe, een hele tijd geleden. Een klein maandje hé. Om het in Herman Brusselmans - termen uit te drukken : "Mijn hoofd loopt om".
De laatste 3 weken zijn ingegaan van mijn verblijf hier in Ecuador en natuurlijk wens ik nu zoveel mogelijk tijd met iedereen door te brengen en iedereen wenst tijd met mij door te brengen ;). Wat had je gedacht??? Daarnet nog ben ik door mijn werkcollega´s uitgenodigd om bij Gladys thuis "pan de yuca" te gaan eten met de collegas. Een echte delicatesse. Het is een schande dat ze in België in de colruyt geen yuca verkopen. (Of k kan me toch niet herinneren dat ze het der hebben) ;).
Volgend weekend ga ik met papa Miguel en Mama blanca nogmaals naar Salinas. Op den dijk een pint gaan pakken met papa miguel terwijl mama blanca de "arroz marina" of een "ceviche" klaarmaakt. In het verleden heb ik het in deze blog al meermaals over Salinas gehad, en het is dan ook logisch dat ik Salinas een sympathieke plaats om te zijn vind. Inmiddels ben ik er al een 7-tal keren of meer naartoe geweest. Ik moet bekennen dat Salinas inmiddels al bijna Oostende geklopt heeft wat betreft het aantal bezoeken van de kris. Ik vermoed dat op het vlak van zonne-uren Oostende hopeloos achter ligt op Salinas ;)
Vorig weekend ben ik met Ilse, mijn schoonzus, naar Cuenca geweest voor een familiefeest. Het ging door op een bloemenboerderij in de buurt van Cuenca. Een fantastische ervaring, kan ik je verzekeren ;). We waren met iets van een 120 man, en voor Cuenca te zijn viel de temperatuur heel goed mee zodat we buiten 3-daags feest konden houden met veel eten, drank, sketchkes en natuurlijk dans. En toen het aanwezige vrouwvolk doorhad dat die 50 USD van Wilson dance opgebracht hebben wou natuurlijk iedereen met die belg een danske wagen. Al e chance da k veel knappe nichtjes heb ;). En meteen ben ik uitgenodigd op de editie van volgend jaar in augustus in Quito, geeft me een goede reden om terug te keren naar Ecuador.
Enn natuurlijk heeft ook de vulkaan Tungurahua van zich laten horen afgelopen week. Naar het schijnt hebben ze der in België in het VRT radionieuws iets van gezegd. Dat scorpio het behandeld heeft weet ik niet, op de 106FM hier krijg ik enkel salsa te horen ;). Om eventjes iedereen gerust te stellen, Guayaquil ligt zeer ver van de vulkaan af, en op een klein beetje stof na hebben we der geen last van gehad. Wel van bepaalde neveneffecten van de uitbarsting, zo is de prijs van de aardappelen gestegen en heeft de luchthaven vorige vrijdagmorgen quasi alle vluchten gecanceled vanwege vulkaanstof in de lucht boven de andes. In de bergdorpen vlakbij de vulkaan ligt er een stoflaag van 2 meter hoog en zijn er mensen hun huis kwijtgespeeld. Op de TV hier lopen er grote benefietshows om geld in te zamelen.
Vorige week ook ben ik voor 9 dagen op reis geweest met de zwitserse AFS-ster Silvana naar de kustprovincie Manabi. Samen hebben we heel de kustlijn afgereisd via de "routa del sol". We zijn gaan parapenten, op dagtocht te paard geweest in een bos met een gids en in een bootje naar de walvissen gaan kijken. In totaal hebben we 6 walvissen gezien waarvan 1 baby-walvis, die saltos aan het maken was, en 1 vruchtbaar vrouwtje die een soort van walvis salsa aan het uitvoeren was. De foto's ervan staan online, samen met de foto´s van Costa Rica en mijn tripke met Katie.
Nu ben ik op mijn school wat aan het lesgeven omdat ik dat enorm graag doe. Volgende week ga ik ofwel nog gaan lesgeven ofwel ga ik met Silvana voor enkele dagen naar Esmeraldas. Ze heeft me al enkele keren gezegd dat ze nog naar Esmeraldas wil, en toegegeven, t is een prachtige streek.
Mijn gastmoeder heeft me al enkele malen gezegd dat met al die reiservaringen hier in Ecuador ik gerust een boek kan schrijven over mijn ervaringen, en als promotie voor het land op toeristisch vlak. Nog zo geen slecht idee ;).
Zo, ben je weeral eens up to date. Drop a line als je der zin in hebt. By the way : Kimmie, uwe column is precies ook stilgevallen. Net als mijnen blog dus ;).
Groetjes,
Kris
Nicaragua verslag
Hey,
Sinds gisteren terug in San Jose en vandaag terug heel de dag met de Jan rondgehangen. Hij is nu op de universtiteit dus ik heb rustig de tijd om deze blog te typen en daarna met een donker lefke de avondfilm van het hotel mee te pikken.
Jaja, in San Jose wordt de europeaan verwend met Duvel, Leffe, La vache qui rui, en nog zo veel meer. Je kan het allemaal in de supermarkt terugvinden. En de prijs ervan valt best mee. Ongeveer evenveel als in Belgie, dus naar Costa Ricaanse normen peperduur. Maar ja, een kleine luxe mag je je af en toe wel permiteren.
Nicaragua is heel goed meegevallen, echt een fantastisch land. Naar dat grote kratermeer waarvan in de vorige blog sprake was ben ik helaas niet kunnen gaan. Op weg ernaartoe kwam ik op de markt van Masaya iemand tegen die me vertelde dat er dadelijk in de hoofdstad Managua een groot festival begon van de stalinistische partij (communistisch) FSLN, en met de verkiezingen in aantocht kon ik dat natuurlijk niet missen. Even in de Lonely planet gechecked en meteen de bus genomen naar Managua. Het festivaletje was echt de moeite waard. Ik ben slecht in schatten maar ik vermoed dat er ongeveer een honderd- a tweehonderdduizend man aanwezig moest geweest zijn. Een grote stoet en natuurlijk de nodige toespraken op het centrale plein van Managua. Vooral in het noorden van Nicaragua heeft de FSLN een zeer grote aanhang. Nu is politieker zijn in Nicaragua een gevaarlijk beroep, af en toe wordt er wel eentje vermoord of verdwijnen ze spoorloos. Maar dat is hun probleem natuurlijk he.
Terug op weg naar Granada ontmoete ik in de bus Aina en Melissa, twee noorse meisjes. Zij zijn op weg naar Mexico-city waar ze tegen de 15e augustus hun vlegtuig hebben. Op de bus besloten we samen 's avonds te gaan eten en daarna een paar mojito's achterover te slagen. Die avond vroegen ze me dan om de komende 5 dagen samen door Nicaragua te reizen. En omdat ik aangenaam gezelschap altijd op prijs stel heb ik meteen mijn reisplannen omgegooid en met hen de dag erachter naar Leon vertrokken. Onze reis samen is zeer goed meegevallen. Nu zal de aandachtige lezer zich waarschijnlijk afvragen : wat is dat toch met diene wijnants en noorse meisjes? Het antwoord zelf met ik je schuldig blijven.
De stad Leon zelf werd redelijk overdreven in reizigerskringen, echt zo heel speciaal was het er nu ook weer niet. En toen we op de koop toe nog een rat in de badkamer van onze hotelkamer aantroffen zijn we de dag erop doorgetrokken naar Estelli. De mooie hoofdstad van een landbouwprovincie en een zeer sterk FSLN bastion. Gelegen tegen de grens met Honduras en veraf van alles heb je daar grote nationale parken en boerderijcooperatieves die je tegen een zacht prijsje een rondleiding en een heerlijke maaltijd geven. We hebben zelfs een stukje van de lokale baseballcompetietie kunnen aanschouwen (Baseball is zowat de nationale sport). Toen we de zondag de bus terugnamen naar Esteli van de Miraflor boerderijen bleek die overvol te zitten en heeft de chauffeur ons dan maar op het dak gezet tussen de bananen, kippen en enkele andere gelukkige reizigers. Megacool, echt een aanrader om te doen. Op de hobbelige veldweg kwamen we regelmatig overhangende takken tegen, degenen vooraan op het dak zaten schreeuwden een waarschuwing waarna iedere dakzitter plat diende te gaan liggen om een aanvaring met een tak te voorkomen.
Na de Esteli avonturen ben ik dan doorgegaan naar Ometepe, een eiland gelegen in het grootste zoetwatermeer van Centraal Amerika. Daar heb ik samen met een gids en de andere hotelgasten de plaatselijke vulkaan beklommen en in het ijskoude kratermeer gaan zwemmen. Om eerlijk te zijn moet ik bekennen dat ik niet verder dan mijn kleine teen geraakt ben, maar 2 hollenders hebben eventjes gezwommen. Ijsberen!
De weg terug naar beneden was door de regenval de nacht ervoor en enkele plaatselijke regenbuien toen we boven waren veranderd in een 6 km lange glijbaan. Andere groepen die we later in de stad tegenkwamen waren in de ochtend door hun gids gewaarschuwd en daardoor wijselijk niet gegaan. De onze was duidelijk voor ons geld gegaan. ;)
Groetjes en knuffel,
Kris
Granada, Nicaragua
Hey,
Een blik in mijn mailbox heeft me geleerd dat het nu in Belgie hoogzomerse temperaturen zijn. En dat hebben jullie daar meer dan verdiend, na weeral een onwaarschijnlijk zware examenronde. Vergeet ondanks de hitte toch niet regelmatig de blog de checken, k probeer regelmatig iets te posten, maar dat is niet altijd even gemakkelijk te regelen. By the way, hoe zijn de gentse feesten van de jare?
Ik voel me nu alsof ik me in het zuiden van spanje bevindt. En dat zou je nog gerust geloven als k je later de foto's van Granada toon. Deze ongelooflijk charmante stad kan immers zijn koloniaal verleden moeilijk verbergen, en daar moet ze zich ook niet over schamen. Het is een stukje Spanje binnen Nicaragua.
Zoals je dus kan vermoeden heb k dus de Jan even een weekje met gerust gelaten daar in San Jose, kan hij rustig studeren terwijl ik verder de wijde wereld verken. Samen hebben we de voorbije weken flink wat rondgecrossed, enkele nationale parken in Costa Rica bezocht (Helaas geen Puma teruggekomen) en samen zijn vriendin gaan bezoeken in Santa Cruz.
Het stadje Santa Cruz sprak me niet meteen aan, maar de prachtige stranden vlakbij (Playa Conchal) en een geweldige waterval maakten dat meer dan goed. Costa Rica moet het zowiezo meer van zijn natuur dan van zijn steden en koloniaal verleden hebben. En met die natuur is der helemaal niets mis, adembedemend gewoon. Tropische regenwouden, actieve vulkanen en grote watervallen zijn nu eenmaal altijd de recepten van een fantastisch tripke. En k heb de vulkaan Arenal zien uitbarsten. Als de meest actieve vulkaan van Costa Rica heeft hij immers een reputatie hoog te houden (De concurrentie is groot) en spuwt hij zowat iedere 10 minunten een beetje lava uit zijn krater. Helaas was het in 'La Fortuna' zwaar bewolkt en kregen we van het hele spectakel weinig te zien. De derde nacht gelukkig trok de hemel gelukkig open en kregen we hem in de Baldi heetwaterthermen in zijn volle eer en glorie te zien. En ik kan je verzekeren, het is een fantastisch spektakel, georganiseerd door moeder natuur. Het diep brommende geluid alleen al!
Maar nu ben ik dus in Nicaragua aanbeland. Op Haiti na het armste land van centraal-amerika. En dat boel ik meteen in mijn budget, alles is hier ongeveer 2 keer goedkoper dan in San Jose. Bovendien zijn de mensen minder gewoon aan toerisme en wordt ik vaak voorkomender behandeld. Vooral het fijt dat ik Europeaan ben doet er veel aan. Leve Europa! ;). Een voorbeeldje : Aan de grens kregen alle noord-amerikanen een strenge doorlichting van hun bagage en hun reismotieven alvorens het land in te mogen. Kom ik daar aan met mijn belgisch paspoort : "loop maar gewoon door meneer". Boenk, hunne stempel erin, k moest zelfs niet eens het douanekot in of aan de hond te passeren. De Zweed die na mij kwam kreeg dezelfde voorkeursbehandeling.
Voor een 7 USD heb ik een schitterend ruim backpackershotel in moorse stijl met zwembad, gratis koffie, ijs en internet. Een goedkoop hotel had me een 3 USD gekost. Maar dan heb je geen zwembad, met de hitte hier echt wel welkom. En bovendien is de veiligheid dan minder. Ik sleur immers ongeveer het halve jaarloon van de gemiddelde Nicagaruaan mee in mijne rugzak ;). Vreselijk als je daar eventjes over nadenkt. Maar ja, wat zou de gemiddelde toerist als ik zijn zonder zijn mp3 speler, GSM en digitale camera?
De plannen voor de komende dagen zijn een grote vulkaankrater te bezoeken en daarna het grootste meer van centraal amerika. In dat meer is er een groot eiland, gevormd door de uitbarsting van 2 actieve vulkanen.
Ten laatste de 26e moet ik terug naar San Jose om afscheid te nemen van de Jan. De 31e heb ik mijn vlucht terug van Panama-City naar Guayaquil. K had gehoopt nog een 2 weekjes langer in Costa Rica en centraal amerika te verkeren, maar COPA Airlines vraagt een kleine 200 USD om de vluchtdatum te wijzigen. T geld groeit me niet op de rug, de dieven.
Maar k ga jullie laten,
Dikke kus en k houd jullie op de hoogte van de belevenissen die deraan komen,
Geniet ondertussen maar volop van t mooie weer. Maar houd toch nog iets over voor halfweg september, dan ben ik terug in Belgie. T zal aanpassen worden na al die tijd in Zuid- en centraal amerika.
Kris
In Costa Rica + Panama City
Hoi,
Eerste dag in Costa Rica, en ik ben blij dat ik er ben. Mij lijkt het een geweldig chill stadje te zijn. En een busrit van 16 uur is echt wel lang. Maar of een of andere manier wordt je gewoon aan lange busritten ;) En k heb de bus verkozen boven het vliegtuig om de landschappen te zien en geld uit te sparen. Dus op zich was t een goede beslissing ;).
Om 3 uur snachts ben k aangekomen en de Jan stond klaar om me op te wachten. Was k blij om, want k had tijdens de busrit mijn laatste dollars uitgegeven. K had namelijk een probleempje met mijn bankkaart, maar voor je begint te panikeren, t is inmiddels opgelost. Met dank aan de snelle reactie van Peter van KBC leefdaal.
Door het kopen van de toer, het inwisselen in geld van dat bedrag en het kopen van de tickets (zie eerdere blog) had ik mijn maandelijkse uitgavenlimiet overschreden en wou de bank in Panama City niets meer lossen. En natuurlijk had k in het huis in Guayaquil een paar honderd dollar in Cash liggen, maar die had ik uit veiligheidsredenen niet meegenomen.
3 maal gescheten dus...
Met mijn noodbudget onmiddelijk de bank in Leefdaal gebeld waar ze mijn limieten opgetrokken hebben, en een fax naar The Bank Card Company gestuurd hebben om het hele proces te versnellen. Gelukkig had ik nog net genoeg geld om de bus te nemen, de grens over te geraken en onderweg te kunnen eten en drinken. Van de morgen werkte mijn VISA kaart gelukkig terug. De KBC gebeld om ze te bedanken. Nu had ik desnoods geld van de Jan kunnen lenen natuurlijk om vandaag door te kunnen komen.
Het Panama - kanaal in Panama City is geweldig, en echt de moeite waard om het te bezoeken. Je hebt er een museum en een filmpke, maar het echt interessante is natuurlijk het kanaal zelf en zijn grote containerschepen die er passeren. K ben het dan ook twee maal gaan bezoeken. ( k geraak overal binnen aan studententarief ;). Voor de rest is Panama City niet echt interessant, een 60% bestaat uit gevaarlijke sloppenwijken en de andere 40% uit banken, villawijken en zware mercedessen. De megagrote shoppingcenters niet te vergeten natuurlijk waar de rijke bankiers hun geld kunnen opdoen. Stukken groter dan de grote shoppingcenters van Guayaquil. Door de zeer lage belastingen is Panama City een zuid-amerikaans belastingsparadijs, dus de malls doen goede zaken. En je kon er mij terugvinden voor de Airco (k begin op onze pa te gelijken).
Na 3 pogingen had k in Panama City een goed hotel gevonden. Het eerste leek meer op een cabardouchke, zodat k niet verder dan de inkomsthal gegaan ben. In het tweede had ik effectief een kamer genomen maar ik werd op de gang lastiggevallen door een of andere gehandicapte janet, dus k heb onmiddelijk mijn biezen gepakt en mij geld teruggevraagd en teruggekregen. Het derde hotel, een blok verder op de Via España was gelukkig wel okay en vriendelijk. En na het aanhoren van mijn avonturen in de andere 2 hotels en het aanschouwen van mijn Ecuatoriaanse "studentenkaart" kreeg k nog een korting ook ;)
Voor het vertrek in Guayaquil nog afscheid genomen van Mauri en Silje. Mauri gaat de 8e juli terug naar Duitsland en Silje de 25e terug naar Noorwegen. En daar k pas de 31e in Guayaquil terugkom zullen we elkaar de volgende keer ergens in Europa ontmoeten. Tenzij we nog eens samen teruggaan naar Ecuador om onze familie te bezoeken.
Groetjes aan iedereen daar en k houd jullie op de hoogte van mijn verdere Costa Ricaanse avonturen.
Kris
naar Costa Rica
Hey,
Heb ik jullie al verteld over de reisplannen die op stapel staan? Morgenvroeg neem ik de vlieger naar Panama om van daar uit na enkele dagen Panama met de bus door te reizen naar Costa Rica. Waar ik de Jan ga bezoeken. En natuurlijk gaan we samen door het land trekken. Zo vertrekken we de 4e naar Santa Cruz, dichtbij de kust.
De laatste week van juli keer ik terug naar Panama om dat land ook te verkennen. Jan dient dan te beginnen blokken voor zijn examens, en ik wil natuurlijk niet de oorzaak zijn van een mogelijke buis. De universteiten zijn al meer dan duur genoeg ;).
Maar voor k kan vertrekken heb k nog een paspoortzaakje te regelen. Door geklungel van AFS ligt mij paspoort nog bij immigratie in Quito. Na een week beloven van AFS dat ze het gaan afhalen en opsturen naar Guayaquil heb k gisterennacht de nachtbus genomen met Silje naar Quito om onze paspoorten persoonlijk te gaan ophalen bij immigratie. Hopen dat ze het willen teruggeven. Volgens mijn broer David wordt dat niet echt een groot probleem.
Hopelijk hé, ik heb morgenvroeg om 7hr een vliegtuig naar Panama, en zonder paspoort wordt dat een probleempje.
Gisterenmorgen hebben we afscheid genomen van Claire. Zij moet nu ongeveer terug in België aankomen. Het werd redelijk emotioneel na een 6 intensieve maanden. Gelukkig ligt Luik redelijk dicht bij Bertem. Maar zal nooit meer hetzelfde zijn uiteraard.
Maar k moet naar immigratie, heb een afspraak om 10AM
Chao
Cotopaxi
Hey,
Ik heb daarnet in de standaard gelezen dat het weer in België niet schitterend is, maar best meevalt naar jullie normen. Ook hebben ze weeral eens een busbestuurder naar een ander leven geklopt. Tegenwoordig is het dus veiliger een geldtransportwagen te besturen dan een schoolbus van de lijn. Wat houd je nog tegen naar Ecuador te komen???
En der is weer heel wat te vertellen op deze blog. Vorige week heb ik een weekje met Katie door Ecuador getrokken. Eerst hebben we nogmaals VilcaBamba aangedaan. Ooit ga ik daar gaan rentenieren, ik zweer het ;). Daarna zijn we noordwaards getrokken naar het eerste basiskamp van de vulkaan CotoPaxi en lago Quilotoa.
Uit logische overwegingen zijn we niet naar de top van de cotopaxi gegaan, maar een 4800 meter kan toch ook al tellen. Voor iemand die al zijn hele leven op 60 meter woont is dat meer dan hoog genoeg. En koud genoeg ook! En ik heb over sneeuw gewandeld! Joepie!!!
Eerlijkerwijs moet ik der wel bijvertellen dat we tot op 3800 meter gegaan zijn met een landcruiser jeep. Maar de laatste 1000 meter hoogsteverschil zijn de zwaartste. Het was echt iets van een 3 stappen zetten en dan een minuutje uitblazen ;). Maar ik heb de afstand overbrugt in iets meer dan een uur, wat me meteen de felicitaties van onze chauffeur opleverde.
De dag erna zijn we dieper het bergplatteland ingetrokken naar het lago Quilotoa. Een afgelegen kratermeer met kristalhelder blauw water. Afhankelijk van het zonlicht veranderd de kleur plaatselijk naar lichtgroenig. Persoonlijk gezien een van de mooiste uitzichten die ik hier al gezien heb. En Kathie deelt deze mening, dus vermoedelijk is het meer een van de mooiste dingen die de Ecuatoriaanse Andes te bieden heeft. Of we moeten nog meer ontdekken natuurlijk hé. Het nadeel van het andelsplatteland in te duiken is dat der altijd wel een of andere bergboerin op de bus zit die dat duidelijk niet gewoon is. Na een vijftal mimuten kronkelen in de bergen vraagt dat type dan luidkeels om een plastic zakje alvorens hare kop uit de ruit te steken. Als je net van plan bent in het volgende dorp te gaan lunchen is dat niet meteen plezant, maar dat moet je der nu eenmaal bijnemen hé ;).
Het weekend van deze week heb ik doorgebracht op de boerderij van Enrique, een neef van papa Miguel. Samen met maria helena ben ik der 7 keer op uitgetrokken om de koeien te gaan zoeken die vrij rondgrazen op het terittorium van Enrique. Pas de zevende keer hebben we ze effectief ontdekt. De zesde keer hebben we de vlucht moeten nemen nadat we beiden in aanvaring kwamen met een groot wit insect dat veneinig hard steekt. Meteen leverde me dat een "estas salada, hermano" van Maria Helena op. Nu mogen de koeien hard te vinden zijn, van hun melk weet Enrique een overheerlijke verse kaas te produceren. Om van zijn roomijs nog maar te zwijgen.
Deze week in Guayaquil breng ik door met de afscheidsfeestjes en een feestje voor de verjaardag van Silje. In Juli ga ik naar Costa Rica om de Jan te gaan bezoeken.
Groetjes en een dikke knuffel aan iedereen,
Kris
Salinas : Una ves mas ;)
Hey,
Weeral een tijdje geleden. En weeral een pak activiteiten gehad : Zo ben ik na de vorige blog nog enkele dagen op Galapagos gezeten. Ik heb ongelooflijk veel foto's, ongeveer een kleine 1000 schat ik. Dus ik ben ze nu aan het filteren en verkleinen, ze komen zo snel mogelijk online.
En na galapagos ben ik met de mensen van AFS voor het verlengd weekend naar Salinas geweest. En het was weeral geweldig. Zoals je al kan vermoeden zit ik graag in Salinas, en terecht. In het huis van enkele Ecuatoriaanse vrienden daar hebben we de vrijdagavond een feestje gehouden. De zaterdagavond hebben we doorgebracht in een discotheek en daarna een kampvuur gehouden op het strand. En uiteraard brengen we de dagen door met zonnen en enkele strandsporten.
In Guayaquil hier ben ik bezig met mijn laatste werkweek, met spijt in het hart ga ik de school moeten verlaten. En dan lonkt de toekomst natuurlijk hé. Volgend weekend gaan we met ons vijven naar Manta, provincia Manabi. Met voorsprong de mooiste kustprovincie ter wereld. Papá Miguel heeft ons een nacht in een ecohotel cadeau gedaan, en dat slaan we natuurlijk niet af.
Volgende week ben ik van plan rond te reizen met Katie, een vriendin uit Londen. Ze belde me deze morgen. Vaste plannen hebben we nog niet, maar het beloofd alvast leuk te worden.
In Juli ga ik naar Costa Rica om JanWillem te bezoeken. Ik ben er nog niet uit of ik rechtstreeks op Costa Rica vlieg, of probeer geld te besparen door op Panama te vliegen en vandaaruit de bus te nemen naar Costa Rica. Ik vrees dat het door Visumkosten financieel gezien ongeveer gelijk gaat uitkomen. En complexer, maar het gaat me waarschijnlijk een prachtige reis opleveren, en de kans iets van Panama te zien.
Voor augustus heb ik nog geen plannen, eerst zien wie er in de regio is, en wat hun reisplannen zijn.
Komende woensdag ga ik nogmaals belgische frietjes bakken. Ik heb er vorige zaterdag nog gebakken voor de familie (zijn er verzot op), en woensdag ga ik ze bakken voor enkele Ecuatoriaanse vrienden. Ik ben vorige vrijdag met Silvana geweest krab eten bij Magalie en Fréderick thuis, geweldig lekker, en dan moet je natuurlijk iets terugdoen hé. Hoe Fréderick aan de krabs geraakt is weet ik helemaal niet, het seizoen start pas terug in september en de vangst is streng verboden, maar we zijn hier nog steeds in Ecuador hé. ;).
Ciao,
dikke kus aan allen,
Kris
